My Angel...

Κρύβομαι στα πιο βαθιά μου μυστικά
και αναδύομαι μέσα από τους μεγαλύτερους φόβους μου.
Με σπασμένα φτερά πολεμάω τα πρέπει 
και υπερασπίζομαι τα θέλω μου.
Και επιμένω να στέκομαι στα πόδια μου είτε νικήσω είτε χάσω.
Η σκοτεινή μου πλευρά ξεπηδά 
από τα πιο απόμακρα μονοπάτια του νου μου.
Με τυλίγει με τα πέπλα της, με κυριεύει,
διαβάζει την ψυχή και γεμίζει τη σκέψη μου.
Δίψα και επιθυμία να υποτάξει την αλήθεια μου.
Αγάπες και θύμισες η σωτηρία μου.
Φύλακας άγγελος
που με παίρνει από το χέρι και με καθοδηγεί.
Στα όσα πέρασαν μα μένουν χαραγμένα στην καρδιά,
σε στιγμές που ξυπνούν συναισθήματα,
στα όσα η διαδρομή δεν έχει φανερώσει ακόμη.
Ατέρμονος αγώνας κυριαρχίας,
φαύλος κύκλος και αιώνιο παιχνίδι διεκδίκησης.
Όμως εγώ δεν θα χαραμίσω τα όνειρα μου...
Θα έρθω αντιμέτωπη με το σκοτεινό μου πρόσωπο
και πάλι από τις στάχτες μου θα ξαναγεννηθώ...
Με καινούρια φτερά...

Ερωτικό...

Λόγια που μοσχοβολάνε γιασεμί

άναρθρες σιωπές και βλέμματα χιλιοειπωμένα.

Αετός που περήφανα ξεδιπλώνει τα φτερά του

και πουλί λαβωμένο που αναζητά παρηγοριά.

Έρωτας ηδονικός και επιθυμία ανυπόφορη

κι όλα τσουβαλιασμένα σε μία τσάντα εγωισμού.

Ρούχα διπλωμένα τακτικά

και ψυχές απογυμνωμένες στης αλήθειας τη χάρη.

Αέναη η μάχη των ματιών,

καταλήγει σε ανάσες που ορέγονται την επαφή.

Τα χέρια απλώνονται πιο πέρα απ' όπου φτάνει η λογική

και η ανάγκη μεγαλώνει για να γεμίσει ο ουρανός μας.

Η απόλυτη σύνθλιψη του είναι

και ο φοίνικας που απ' τις στάχτες του ξαναγεννιέται.

Μικρό παιδί με κλάμα τρυφερό

μέσα στις χούφτες μου παίρνει ζωή και μεγαλώνει.

Βουτιά απερίσκεπτη στα κύματα του θέλω

και της αγάπης τεχνητή αναπνοή.

Και έτσι απλά και ανεμπόδιστα

φωτίστηκαν του ουρανού οι πύλες...

Το βήμα...

Είχε βουλιάξει στον καναπέ με το ποτήρι του καφέ στο χέρι και στο μυαλό της γύριζαν πάλι τα ίδια και τα ίδια... ξανά και ξανά... Σκέψεις πολλές και δύσκολες. Που δεν καταλήγουν τελικά πουθενά. Όσο και να παίδευε τα γεγονότα μέσα της, δεν μπορούσε να δώσει απάντηση σε κάτι. Είχε αρχίσει να ζεσταίνεται, και δεν μπορούσε να καταλάβει αν έφταιγε το ότι βρισκόταν στη μέση του καλοκαιριού ή αν οφειλόταν στα όσα τάραζαν το νου της τελευταία. Με επικίνδυνη συχνότητα. Ναι, το ξέρει. Πρέπει να κάνεις το βήμα, πρέπει να προχωράς μπροστά, να εξελίσσεσαι, να κυνηγάς το καλύτερο, να στοχεύεις ψηλά. Μερικές φορές όμως, αυτό το βήμα είναι αρκετά δύσκολο. Και δεν έχει πισωγύρισμα. Και ξέρεις πως, αν στρίψεις το  κεφάλι προς τα πίσω αφού ξεκινήσεις, δεν θα υπάρχει τίποτα για να δεις. Έκανες την επιλογή σου κι όλα τα άλλα ανήκουν πια στο παρελθόν.Έτσι απλά. Τόσο σύντομα. Αυτό είναι που τη φόβιζε... Ήταν η σωστή επιλογή; Κι αν όχι, τότε τι; Πώς βρίσκεις τον δρόμο σου και πάλι όταν το βήμα που επέλεξες να κάνεις αποδειχθεί λάθος;... Μάλλον δύσκολα... Είναι όμως αυτό άξια δικαιολογία της απραξίας;...

Με ακούς;...

Σ' αγαπώ κι ότι άλλο κι αν πω

τόσο λίγο αλήθεια μου μοιάζει.

Σε ζητώ σε ότι μεγάλο αλλά κι ότι μικρό

απ' την ώρα που ο ήλιος χαράζει.

Σ' ακολουθώ, σε κάθε βήμα σου δίπλα είμαι εγώ

σε κάθε στόχο ο νους σου που βάζει.

Σε κοιτώ, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό

όσες διαδρομές η καρδιά κι αν αλλάζει.

Σε φυλώ, σαν κειμήλιο, παλιό φυλαχτό

με ψυχή που κανένα φόβο δε λογαριάζει.

Σε ποθώ, με κάθε τρόπο δυνατό

η ανάσα και το χάδι σου το νου ταράζει.

Σ' αγαπώ..Σ' αγαπώ..Σ' αγαπώ...

Με ακούς;... Σ' αγαπώ...

Επιθυμίες...

Θέλω να γείρω στον ώμο σου
και ν' αποκοιμηθώ.
Στιγμές χαμένες και θύμισες
θέλω να ονειρευτώ.
Από το χάδι σου και το γλυκό σου το φιλί
να μαγευτώ.
Σαν πετραδάκι σε θάλασσα ανοιχτή
μέσα σου να βυθιστώ.
Έχω ανάγκη τη μορφή σου
μες στο μυαλό να κρατώ.
Με ηρεμεί αυτή η φωνή σου
και στην αγκαλιά σου θέλω να χαθώ.
Να με κρατάς όσο μπορείς, όσο αντέχεις
δίπλα σου θέλω ν' αποκοιμηθώ...

Μήπως;...

Πέρα από το αδύνατο, υπάρχει ένας δρόμος.
Υπάρχει η ελπίδα για ζωή και η δύναμη για αλήθεια.
Η ομορφιά του απλού και το ξεγύμνωμα του ψεύτικου.
Γλυκές στιγμές υφαίνονται από όνειρα γεμάτα φως, αγάπη και έρωτα.
Ζωντανεύουν οι εικόνες του μυαλού και δυναμώνουν οι μουσικές του κόσμου.
Μελωδίες που συντροφεύουν τη μοναξιά, που γλυκαίνουν τη θλίψη, που διώχνουν τη συννεφιά.
Φωνές και γέλια, και χαρές, κι ψιθυρίσματα, και τραγούδια, και βλέμματα, και υποσχέσεις, και λόγια ανείπωτα κι αχρείαστα, και αγκαλιές αέναες, και δάκρυα λυτρωτικά, και θλίψη μεταβατική, και πόνος που συντροφικά αποδυναμώνεται.
Και κάπου στον ορίζοντα, τα χρώματα της ίριδας, φωτίζουν το αύριο που ξημερώνει.
Σε τι δίνουμε σημασία αλήθεια;...
Και είναι όντως αυτό που μετράει,
ή μήπως κάπου στη διαδρομή χάνουμε την ουσία;...

Just a little story...

Περπατούσε στο πεζοδρόμιο κι ούτε που έδινε σημασία στο πού πήγαινε ή σε όσους περνούσαν δίπλα του. Χαμένος στις σκέψεις του, το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν τα μάτια της, το πρόσωπο της, το χαμόγελο της. Πώς μπόρεσε να την αφήσει να φύγει τόσο εύκολα; Πώς μπόρεσε να αφήσει να διαλυθεί ο κόσμος του ολόκληρος τόσο απλά; Γιατί όλος του ο κόσμος ήταν εκείνη...

Το μόνο που θα ήθελε ήταν να είχε τη δυνατότητα να γυρίσει πίσω σε εκείνη τη νύχτα. Να μπορέσει να την δει ξανά, να την αγγίξει, να την παρακαλέσει.. να αλλάξει τα δεδομένα. Το μόνο που λαχταρούσε η ψυχή του ήταν να χαθεί ξανά στο βλέμμα της, να νιώσει και πάλι τη ζεστασιά του κορμιού της, να αφεθεί ξανά στο ρυθμό της ανάσας της και στη μυρωδιά της.. Πόσο ανόητα μπορεί να λειτουργήσει ο ανθρώπινος νους καμιά φορά... Αφήνει να χαθεί το πιο σημαντικό για το πιο ασήμαντο, χωρίς να δώσει σημασία στην καρδιά και στη ψυχή... 

Βυθισμένος στα θέλω του, έστριψε στη γωνία του δρόμου και μη προσέχοντας πού πηγαίνει, έπεσε πάνω στο άτομο που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Σηκώνοντας το βλέμμα του για να ζητήσει συγγνώμη, τα μάτια του συνάντησαν τα δικά της κι ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του.

Κι όμως...

Μόνο για σένα...

Δώσε μου δρόμους και θα τους τρέξω
για να έρθω και πάλι κοντά σου.
Δώσε μου εμπόδια και θα τα ξεπεράσω
για να βρεθώ στην αγκαλιά σου.
Δώσε μου πλήθη και θα τα προσπεράσω
για ν' αντικρίσω και πάλι τα μάτια σου.
Για μια σου ευχή
θα κινήσω γη και ουρανό.
Για ένα σου χαμόγελο
θα κάνω τα αδύνατα δυνατά.
Για ένα φιλί σου και μια αγκαλιά
θα δώσω ότι έχω και κάτι ακόμη...
Για σένα θα γκρεμίσω τα τείχη μου.
Για σένα θα πολεμήσω τους φόβους μου.
Για σένα θα αψηφήσω τις αναστολές μου.
Για σένα θα υποκύψω στις επιθυμίες μου.
Για εσένα, που φωτίζεις τα όνειρα μου.
Για εσένα, που ζωντανεύεις τις αισθήσεις μου όλες.
Για εσένα, που είσαι η καλημέρα και η καληνύχτα μου.
Για σένα μάτια μου.. μόνο για σένα...

Στο εμείς...

Υπάρχουν ώρες που το μόνο που θέλω είναι να χάνομαι στο βλέμμα σου. Υπάρχουν στιγμές που το μόνο που ζητάω είναι να βουλιάξω στην αγκαλιά σου. Υπάρχουν νύχτες που το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα σου χάδι...

Κι αυτές οι ώρες, αυτές οι στιγμές, αυτές οι νύχτες όλο και πληθαίνουν, και πυκνώνουν και γίνονται πιο έντονες, πιο δυνατές. Γιατί κάθε ώρα έρχομαι ένα βήμα πιο κοντά σου, κάθε στιγμή σου χαρίζω ακόμη ένα κομμάτι μου.. γιατί κάθε μέρα σε αγαπάω πιο δυνατά, πιο αληθινά, πιο ολοκληρωτικά...

Και η αγάπη αυτή μου δίνει δύναμη.. Μου δίνει κουράγιο να τρέξω στο άγνωστο, μου δίνει θάρρος για να αντέξω το αβάσταχτο, μου δίνει φτερά για να πετάξω πάνω και πέρα απ' όλους και απ' όλα.. Εκεί που υπάρχεις μόνο εσύ και μόνο εγώ...

Εκεί που βασιλεύει το εμείς.. Εκεί...